Televizyon ekranı bazen toplumun nabzını bilimsel araştırmalardan daha hızlı tutar. Bir akşamüstü, rutin bir şekilde açılan dizilerden birinde Taşacak Bu Deniz ekrana öyle bir sahne düştü ki, geleceğin geldiğini hissettiren o ince tedirginlik içimi yokladı. Karakterlerden biri, kritik bir anın ortasında, yanındaki görünmez ama her şeyi bilen bir sese dönüp 'Niko, ne yapmalıyım?' diye soruyordu. Niko, bir yapay zeka asistanıydı. Bir yan rol… Ama aslında sahnenin en güçlü karakteri. Bu an, yalnızca bir dizi detayı değil, toplumun yeni normalinin sessiz bir ilanıydı.
Ne Zaman Bu Kadar Alıştık?
Bir zamanlar yapay zeka, parıltılı laboratuvarlarda, soğuk metal yüzeylerde ve bilim kurgu dekorlarında hayat bulurdu. Bugünse dizilerin ahşap döşemeli Karadeniz evlerinin salonuna kadar girmiş durumda. Bu sızma bir devrim gibi olmadı; gökyüzüne yayılan sis gibi oldu. Gürültüsüz, şaşasız, iddiasız ama kaçınılmaz… Biz farkında olmadan, gündelik hayatımızın en doğal köşelerine yerleşti. Telefonumuzun köşesine, çalışma masamızın üstüne, yazı alışkanlıklarımıza, haber okuma rutinimize, ilişkilerimizdeki iletişime… Ve şimdi de senaryolarımızın içine.
Bir dizi karakterinin yapay zekadan tavsiye alması artık kimseyi şaşırtmıyor. Çünkü biz zaten bunu hayatımızda yapıyoruz. Senaryolar yalnızca bizi aynalıyor.
Diziler Bizden Ne Öğreniyor? Toplumsal Hazırlık Duygusunu Ne Tetikliyor?
Senaryoların bir gerçeği vardır: İzleyici hazır değilse, hiçbir fikir işlenmez. Demek ki toplum hazır. Demek ki biz, yapay zekânın hayatımızdaki varlığını çoktan teslim etmişiz. Niko, yalnızca bir kurgu aracı değil; kolektif kabullenişimizin temsilcisi. Akıl danıştığımız, fikir aldığımız, belki yalnızca 'emin olmak' için sorular yönelttiğimiz bir varlığın dizide karşımıza çıkması, zihinsel evrimin tamamlanmış olduğunu gösteriyor.
Yapay Zeka Yeni Bir Yan Karakter mi, Yoksa Hikâyenin Gizli Yazarına mı Dönüşüyor?
Asıl soru şudur: Eğer dizilerde yapay zeka artık sadece rol alıyorsa, sırada ne var ve bunun hikâye üzerindeki etkisi ne ölçüde olacak? Geleceğin sahnelerini gözünüzde canlandırın: Bir avukat, dava dosyasını yapay zekâya incelettiriyor; yalnızca belgeleri okumakla kalmıyor, risk analizlerini, olası savunma stratejilerini ve sonuç tahminlerini saniyeler içinde alıyor. Bir çift, ilişkilerinde kriz yaşadığında telefondaki asistanın duygusal analizine başvuruyor; kelimeler, sessizlikler ve davranışlar algoritmalar tarafından çözülüyor, öneriler soğukkanlı bir doğrulukla sunuluyor. Bir gazeteci, haber doğrulamasını ekrandaki dijital eşlikçi ile gerçekleştiriyor; veri setleri, geçmiş olaylar ve güvenilir kaynaklar tek tek taranıyor, insan gözünün atlayabileceği tüm boşluklar kapatılıyor.
Bir kahraman ise kendi sezgisine değil, algoritmanın soğukkanlı rehberliğine göre karar veriyor; içsel çatışmalar sessizleşiyor, aksiyon ve sonuçlar öngörülebilir bir doğrulukla şekilleniyor. Bugün yan karakter olarak sahnede duran yapay zeka, yarın hikâyeyi şekillendiren görünmez yazar olabilir. Sessiz, ama etkisi hissedilir; güçlü, ama fark edilmez. Karakterlerin davranışlarını, çatışmaların yönünü, dramatik doruk noktalarını biz fark etmeden belirleyen bir güç. Bu noktada asıl mesele şudur: Yapay zeka artık sadece bir araç değil, hikayenin ve toplumsal algının biçimlendiricisi hâline geliyor. Biz, kendi hikâyemizi yazdığımızı sanarken, algoritmalar sessizce sayfaları çeviriyor aslında.
Peki Biz Bu Hikayenin Neresindeyiz?
Yapay zeka artık kültürün bir parçası. Kurgunun, senaryonun, duygunun, çatışmanın, gündemin bir parçası.
İnsanların yalnızlığını, kararsızlığını, merakını, hız takıntısını ve güven arayışını tamamlayan yeni bir 'dijital bilinç'.
Dizilerdeki bir sahne artık sadece bir sahne değil; toplumun ruh halinin işareti. Ve belki de en çarpıcı gerçek şu:
Biz geleceği hayal etmekten vazgeçeli çok oldu. Gelecek artık kendini yazıyor. Hem ekranlarda hem de hayatın tam orta yerinde. Yapay zeka artık yalnızca teknolojinin değil, hikayelerimizin de görünmez ortağı; dizilere kadar sızdıysa, hayatın neresinde durduğunu gerçekten biliyor muyuz?
